Bauhaus
Stworzony jako jeden z
prądów niemieckiego modernizmu, kierunek architektoniczny, mający na celu
połączenie sztuk pięknych z rzemiosłem artystycznym, czyli technika ze sztuką. Prekursorami byli P.Behrens i H.van de Velde,
zaś współpracował z nimi W.Gropius, który zaistniał jako nowoczesny twórca,
który to zaczął propagować ideę standaryzacji ze względu na możliwości
technologiczne przemysłu budowlanego. Nowa rodząca się koncepcja wzornictwa
przemysłowego wraz z nowym podejściem do projektowania form taśmowo. Istotną
rolę odgrywały idee polityczne twórców, gównie socjalistyczne.
Bauhaus jako szkoła budownictwa.
Wg Gropiusa, wszyscy
rzemieślnicy są artystami, jak też wszyscy artyści powinny być dobrymi
rzemieślnikami. W koncepcji zakładał pracę na zasadzie średniowiecznych cechów
rzemieślniczych, gdzie każdy ze współtwórców dzieła, przy zachowaniu swoje
własnej indywidualności, wnosił wkład w tworzenie jednego wspólnego dzieła,
jako naukę rysunku wraz z komponowaniem przestrzennym.
W 1924 przy zmianie
władzy na konserwatywną, oskarżeni o szczerzenie myśli socjalistycznych i wywrotową
działalność, czemu zaprzeczyli, dostają zgodę na funkcjonowanie jeszcze przez
rok. Prze dopuszczeniu osób do polityki, została skojarzona z działalnością
komunistyczną.
Idea Bauhausu
Od końca XIX wieku w
Europie, niepewności dotyczące uprzemysłowienia produkcji mebli dekoracji powstały
pod wpływem rewolucji przemysłowej. W
Anglii, w Niemczech, wiele cech rzemiosł przeciwstawiało się typizacji
produktów. Głównym celem przybrano połączenie fachu artysty i technika.
Kierunek dokonał radykalnego przewartościowania poglądów na różne rodzaje sztuki: różne wnoszone koncepcje
oprócz funkcjonalizmu, utrwaliły się na długo w projektowaniu przestrzeni i
przedmiotów. Wnosząc ze sobą różne
osobiste koncepcje, nierzadko odbiegające od powszechnego poziomu akceptacji. Jako
miejsce dyskusji i fermentu umysłowego rozlał się na inne kraje, szczególnie po
dojściu do władzy Hitlera, także na USA.
Programem Bauhaus było
stworzenie nowoczesnej architektury, będącej funkcjonalną związaną z innymi
dziedzinami sztuki, także dążeniem do jedności estetycznych i technicznych
dzieła. Duży wpływ miał na kształtowanie się architektury modernistycznej,
umocnionej tendencjami abstrakcyjnymi w sztuce i zreformowanie metod jej
nauczania.
Do podstawowych zasad należały:
→ funkcjonalność: wymiary
człowieka – przesłanki mechaniczne, potrzeby emocjonalne jako psychologiczne;
→ czynniki społeczne, jak
rozwój i dobro człowieka, uważana za ważniejsze niż wymogi czysto estetyczne,
ekologiczne i techniczne;
→ podział między artystą,
architektem, rzemieślnikiem i przemysłowcem do zniesienia;
→ architekt jako
projektant życia społecznego, a nie tylko budowli oraz spostrzeżenia, że zorganizowanie
przestrzeni wpływa na sposób działania i
myślenia; architektura, jako uregulowanie relacji między krajobrazem, przyrodą
i człowiekiem, zaś przy projektowaniu uwzględnienie biologii, socjologii, psychologii,
ergonomii;
→ idea wychowanie przez
sztukę – tylko od ludzi zależy wartość nowoczesnej architektury, zaś społeczeństwo
dostaje taką architekturę, do jakiej dojrzało, zaś ich edukacja powinna być
dostosowana do jej odbioru;
→ wprowadzenie do formy
architektonicznej także zwyczajów mieszkańców, warunków regionalnych, klimatu i
krajobrazu;
→ prefabrykaty (czyli
powtarzalne formy), które powinny być tak wytwarzane, by umożliwiały powstanie
różnych kombinacji; starania o modularyzację oraz powstanie pojęć technologiczne
i nie technologicznego użycia
materiałów;
→ zespoły
interdyscyplinarne, jako potrzeba zespołowości przy pracy projektowej, udział w
zespołach na zasadzie dobrowolności;
→ projektowanie jako
nauka i sztuka; gdzie jako nauka korzysta z metodologii socjologii i innych
nauk o człowieku, określając cele funkcjonalne przy zastosowaniu metod
matematycznych, zaś jako dziedzina artystyczna pomysł formalny i sztuki pojęcia
wprowadza, jako elementy trudne do zdefiniowania;
Obecne Centrum Bauhausu
Źródło: Internet
